Boekenrecensie. Het vergeten kamp – Pauline Kok-Schurgers

Enkele maanden geleden ging ik naar de boekenverkoop van mijn plaatselijke bibliotheek. Op deze boekenverkoop verkochten ze een aantal oudere boeken uit hun collectie voor het goede doel. Eén van deze boeken was Het vergeten kamp van Pauline Kok. Het boek viel meteen in het oog.

De auteur

Pauline Kok is één van de overlevenden van Japanse concentratiekampen in Indonesië tijdens de Tweede wereldoorlog. Daarover schreef ze in haar debuutroman en autobiografie ‘The remains of war’ die uitgebracht werd in 2011. In 2020 publiceerde ze het vervolg ‘The Road to Merdeka’, waarin ze vertelt over haar leven na de Jappenkampen. Tegenwoordig is ze lerares, gediplomeerd verpleegster en woonachtig in Canda samen met haar gezin. 

Het verhaal

In 1942, twee jaar na de start van de Tweede wereldoorlog, geeft het Nederlandse leger in Nederlands-Indië zich over aan het Japanse leger. Alle Nederlanders worden opgesloten in kampen net zoals Pauline. Pauline, de schrijfster van het verhaal vertelt in ‘Het vergeten kamp’ haar persoonlijk verhaal over de martelingen, honger en wreedheden die ze heeft doorstaan in de verschillende Jappenkampen. 

Mijn mening

Alhoewel sommige fragmenten in dit boek zeer herkenbaar waren voor mij (als liefhebber van historische romans), worden toch nieuwe inzichten meegegeven. Nooit eerder las ik over concentratiekampen buiten Europa. Ik had er zelfs nooit bij stilgestaan dat er in die periode buiten Europa ook concentratiekampen bestonden. 

Daarnaast vond ik het lezen van het boek  zeer mooi om te lezen, hoe Pauline schommelt tussen kinds zijn en volwassen zijn. Ze neemt de taken van haar moeder over als zij in de put zit, maar op andere momenten is ze heel kinderlijk en speels.