Boekenrecensie. Voordat alles beter werd – Rosemarijn Milo

Midden juli kreeg ik van Maanlicht Maatwerk een e-mail met de vraag om mee te doen aan de blogtour rond het boek Voordat alles beter werd van Rosemarijn Milo. Na het lezen van de omschrijving twijfelde ik geen seconde en zei meteen ja. Ben je benieuwd naar mijn recensie van het boek, lees dan gerust verder. 

De auteur 

Rosemarijn Milo werd geboren in het jaar 1945 in de Nederlandse hoofdstad Amsterdam. Als kind was ze verzot op de cello en jarenlang dacht ze dat ze celliste zou worden. Maar na haar opleiding aan het conservatorium ging ze rechten studeren. Ze werkte verschillende jaren als rechter en advocaat. Tegen het einde van haar juridische loopbaan ruilde ze Nederland in voor Frankrijk. In Frankrijk werkte ze nog enkele jaren als juridisch vertaalster voor ze begon aan haar debuutroman Brieven uit La Dominance, dat uitkwam in 2012. In 2019 kwam haar tweede boek Verslag van een te kort leven uit, dat vervolgd werd door Vijf vrouwen en één familiegeheim (2020), Eén jaar uit het leven van P.M.C.J.S – Jaar van honger en muziek (2021) en Hopeloos verliefd op Frankrijk (2022). 

Het verhaal

Voordat alles beter werd is een tragikomedie die zich afspeelt in Amsterdam tijdens de jaren negentig. Terwijl 4 jonge mensen gezamenlijk proberen te ontsnappen aan de discriminatie die hun geaardheid met zich meebrengt, woekert door de straten een aidspandemie. Zijn 2 huwelijken en een groot herenhuis de oplossing? Of brengt die oplossing alleen meer problemen met zich mee? 

Mijn mening

Toen ik het boek voor het eerst in mijn handen kreeg, had ik tijd nodig om te wennen aan de uitstraling van het boek. De cover sprak me niet erg aan en de flaptekst voelde stijf. Ik besloot niet te oordelen op het uiterlijk van het boek, sloeg het boek open en begon te lezen. Meteen werd ik in het verhaal gezogen. Het verhaal is laagdrempelig geschreven en gaf me een idee hoe de samenleving in de jaren negentig omging met personen met een andere geaardheid. De karakters zijn sterk ontwikkeld en brengen met hun eigen rugzakje een meerwaarde.  Daarom vond ik het zo jammer dat het vaak niet duidelijk is welk ik-personage aan het woord is.