Boekenrecensie. Het meisje op de rots – Lucinda Riley

Sinds het lezen van enkele boeken uit de Zeven Zussen reeks en ‘De Lavendeltuin’ ben ik helemaal verzot op Lucinda Riley en haar verhalen.  Telkens als ik in de bibliotheek kom ga ik even kijken onder de ‘R’ om te zien of er boeken van haar beschikbaar zijn die ik nog niet gelezen heb. Enkele weken terug zag ik daar ‘Het meisje op de rots’ en nam het meteen mee naar huis.

De auteur

Lucinda Riley is geboren in Ierland, maar als zesjarige verhuisd naar Engeland. Daar schreef ze, las ze, ging ze naar de balletles en kroonde ze zichzelf tot prinses. Haar vader reisde veel naar het buitenland voor zijn werk en was niet veel thuis. Onverwachts stierf hij tien jaar geleden net zoals Pa Salts uit de reeks ‘De Zeven Zussen’. Op haar 23ste schreef Lucinda haar eerste boek ‘Lovers en players’ en werd ze zwanger van haar eerste kind. In de jaren daarna volgden nog verschillende boeken tot ze in 2012 begon aan de immens populaire reeks ‘De zeven zussen’.

“Humans rarely look back to the past, until they have made the same mistake!” 

Het verhaal

‘Het meisje op de rots’ gaat over Grania Ryan en Aurora Lisle.  Grania verlaat New York na een gebroken hart en een miskraam om terug te keren naar haar ouderlijke huis aan de Ierse kust. Op een stormachtige avond ontmoet ze daar aan de rand van een cliff de beeldschone Aurora, een jong meisje die Grania van de eerste seconde weet de betoveren. Terwijl Grania en Aurora elkaar beter leren kennen ontdekt Grania door middel van een stapel oude brieven dat de familie’s Ryan en Lisle al jarenlang verbonden zijn. 

“We all make decisions as though we will live forever.” 

Mijn mening

Net zoals in ‘De Zeven zussen’ reeks zijn er hier meerdere verhalen verworven tot één boek. In dit boek gaat het niet alleen over Grania. We springen ook naar het verhaal van haar moeder, grootmoeder en overgrootmoeder. Iets die helemaal niet moeilijk te volgen is omdat Aurora steeds tussen de hoofdstukken, net zoals in een realityshow, de verhalen aan elkaar praat. Zo lijken de 500 pagina’s die dit boek bevat vooruit te vliegen. 

“Everything has its natural balance, and how would you know you were happy it you weren’t sad sometimes? Or feel healthy if you were never ill?” 

Nu ik het boek uit heb kan ik alleen maar hopen dat het coronavirus zo snel mogelijk voorbij is. Want ik wil meteen op de eerste boot/ trein richting Ierland stappen na het lezen van dit prachtige verhaal, die zich voornamelijk langs de Ierse kust afspeelt.  In mijn hoofd kon ik het Dunworley House al zien staan op één van de kliffen in het graafschap Clare (Ierland), een plek waar ik afgelopen februari (net voor het virus uitbrak) heb gewandeld.