Boekenrecensie. Boek voor mijn dochters – Rowan Coleman

Tijdens het lezen van het boek ‘Twintig regels liefde’ werd ik verliefd op de schrijfstijl van Rowan Coleman. Zo verliefd dat toen ik het verhaal ‘Boek voor mijn dochters’ op de rekken zag liggen niet aan de verleiding kon weerstaan. Thuis had ik nog genoeg boeken liggen om te lezen maar toch moest en zou ik dit boek uitlenen.

De auteur

Rowan Coleman is moeder, moeder van vijf kinderen. Ze is iemand die het liefst elke dag zou willen leven alsof ze de hoofdrol speelde in een musical, hoewel haar dochter haar niet langer toestaat om in het openbaar te zingen. Ze is schrijfster van verschillende internationale bestsellers, alhoewel ze dyslectisch is. Ze is een vrouw met een goed hard die 100% van de royalty’s die ze ontving voor haar boek ‘Woman Walks into a bar’ aan het goede doel ‘Refuge’ schonk om slachtoffers van huiselijk geweld te steunen. Rowan Coleman is sinds kort één van mijn favoriete schrijfsters. Haar nieuwste boek ‘The girl at the window’ staat dan ook op mijn to-read lijst.

“I don’t know, Mom. Now that I’m about to graduate, I plan on being more spontaneous.”
Mom opened her eyes and burst out laughing.
I said, “Got spontaneity on the calendar for next Tuesday.” 

Het verhaal

Vandaag wil ik het echter hebben over ‘Boek voor mijn dochters’. Dit boek vertelt het verhaal van Claire. Claire is moeder van twee dochters, één van drie en één van twintig. Van haar oudste dochter beviel Claire toen ze nog maar een tiener was, haar jongste dochter is het resultaat van de liefste tussen haar en haar huidige man. Ze houdt zielsveel van haar dochters. Ze houdt zoveel van haar dochters, dat ze bang is om hun namen te verliezen. Claire leidt namelijk aan jongdementie. Om zoveel mogelijk van haar herinneringen bij te houden begint ze een dagboek. Een dagboek dat het volledige gezin mag bijwerken. Een dagboek dat ervoor zorgt dat iedereen van het gezin met deze ziekte kan omgaan.

Mijn mening

Het boek zorgde ervoor dat ik meer inzicht kreeg in wat dementie inhoudt en hoe zwaar dit op een gezin valt. Dankzij de film ‘Still Alice’ had ik wel al eens gehoord van jongdementie. Dit boek toonde echter zoveel beter het volledige proces. De langzame aftakeling die toch veel te snel gaat. Het boek ontroerde me, maar toverde ook regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Toen ik op het einde van het verhaal kwam, wou ik dat ik de personages kon blijven volgen. Zal de driejarige Esther haar mama levendig herinneren? Hoe gaat een moeder om met het verlies van haar volwassen dochter? Zal Caitlin op groeien tot een sterke volwassen vrouw? Zal zij de ziekte erven? Of zal de ziekte een generatie overslaan?